آروین یالوم نظریه‌پرداز درمان وجودی در مورد مرگ معتقد است ما به دو شیوه در مواجهه با ترس از مرگ و فکر مرگ خود را تسکین می‌دهیم: یکی اعتقاد به استثنابودن خود و دیگری اعتقاد به نجات‌دهنده غایی و حمایت محیطی.
ما در مواجهه با مرگ خود را فردی استثنا و گزندناپذیر می‌دانیم و از این رو بدون توجه به محدودیت‌ها و ضعف‌های خویش، مرگ را برای دیگران تصور می‌کنیم. مادامی که شخص به توانایی خویش تکیه دارد، سعی می‌کند با بیماری بجنگد و تمام تلاش خود را برای سرپا نگه داشتن خویش به کار می‌گیرد. چنین ویژگی تا زمانی مفید است که فرد امیدوارانه تکالیف و امور روزانه و روابطش را حفظ کند. افرادی که وضعیت بیماری خویش را وخیم ادراک می‌کنند، خیلی سریع علایم افسردگی بر مشکل جسمی آنها افزوده می‌شود.
دومین دفاعی که ما نسبت به مرگ به کار می بریم پناه بردن به نیروی لایزال و احساس تعلق به دیگران است. نیروی لایزال در آیین‌ها و فرهنگ‌های مختلف ممکن است متفاوت باشد. واگذاری امورات به خداوند به شخص این‌گونه سبب آرامش می‌شود که خداوند نیرویی دارد که می‌تواند بلا بگرداند و مقدرات را تغییر دهد و عده ای در مقابله رودرو با مرگ و بیماریهای سخت‌درمان به تعلقات خانوادگی و روابط صمیمانه، امید می‌بندند. حمایت‌های خانوادگی و پشت‌گرمی‌های صمیمانه و صادقانه به شخص احساس معنا و ارزش می بخشد
