آن_سوی_اتاق_درمان محدودیت‌های_درمان مراجعانی که به جلسه مشاوره می‌آیند به طور معمول هر هفته ۴۵ دقیقه با درمانگر خویش تجربه درمانی دارند و درمانگران در اتاق مشاوره تمام تلاش خود را می کنند که با بهره‌گیری از فنون رویکرد مورد اطمینان خویش به مراجع در تغییر افکار، احساسات و رفتار کمک کنند و بر خلاف روانپزشکان که دستورات درمانی آنها را داروها همراهی می‌کند، روان‌شناس به تأثیرات کلام و رابطه‌ درمانی خویش،  صدالبته اراده و وفاداری مراجع اعتماد می‌کند. اما واقعیت آن است مراجع که از مرکز مشاوره خارج می شود با پیشامدهای بیشماری مواجه می شود که می تواند دقیق‌ترین تکالیف و قوی‌ترین راه‌حلها را به بیراهه ببرد. این پیشامدها گاه پیش بینی نشده و خارج از کنترل درمانگر است. اینها تعداد زیادی از متغیرهای بیرونی و درون‌شخصی هستند که با مسائلی همچون دغدغه‌های مالی و گرانی‌ها، فرزندان مشکل‌دار، تنش‌های شغلی، هم‌سر یا والدینی خشمگین و غیرمنطقی، بیماری جسمی، وضعیت آب و هوای نامساعد و دولت‌های نابسامان  درهم تنیده‌اند و بیشتر این موارد عملاً در اختیار درمانگر نیستند و دستکاری آنها غیر ممکن است. توجه شود در کنار این عوامل، همایندی چندین اختلال وضعیت را پیچیده‌تر هم می‌کند. از این رو منطقی می نماید درمانگران در عین تلاش بی‌وقفه در درمان و امیددهی بر اساس ظرفیت‌های مراجع و اثرات واقعبینانه درمان، در دام وعده‌های طلایی و امیدهای واهی نیافتند. توصیه‌ای که همیشه به کارورزان و مشاوران جوان می‌کنم این است: «حدود اختیار شما در اتاق درمان تا دستگیره داخل در اتاق مشاوره است، دستگیره‌ای که در اتاق مشاوره را به بیرون باز می‌کند در اختیار شما نیست!». از این رو درمانگر حرفه‌ای و علمی از محدودیت‌های خویش به طور کامل واقف است و به جای وعده‌های سرخرمنی ‌و ادعاهای فالگیرانه، تغییر و بهبود را امری نسبی و زمان‌بر تعریف می‌کند و همین ویژگی او را از روان‌شناسان و مشاوران زرد جدا می‌کند.